Soms wil je dat het vooruit gaat.

Een tekst uit 2019, maar eentje die voor mij nog altijd actueel is.

Een tekst die ik af en toe nog eens wil bovenhalen.

---

Soms wil je dat het vooruit gaat.

Dat je er niet bij stilstaat.

Soms wil je dat het een routine lijkt waar je al zo aan gewend bent, dat niets je nog kan verrassen, tegenhouden.

Ben je klein dan wil je groot zijn en probeer je mee te zijn met de stroom.

Je klein schattig enthousiasme is je drijfveer.

Ben je klein, dan is iets oké op jouw eigenwijze manier.

Ben je groot dan

mis je het klein schattig enthousiasme

die je toen sterk hield.

Ben je groot dan wil je meer.

Je wil vooruit.

Je wil volwassen zijn en allés kunnen wat je, toen je klein was met veel moeite moest beoefenen.

Ben je groot, dan wil je verder.

Maar je wil ook heel graag kunnen stilstaan, beseffen, ondergaan en aanvaarden.

Want hoe vaak je ook denkt. ‘Ik ben nu groot, ‘’volwassen’’. Dus ik vind het oké, ik weet niet beter, ik ben zo’.

Toch struikel je over je eigen twijfels, vertrouwen, en grenzen.

Want ook als je groot bent moet je die moeilijke dingen, blijven en blijven oefenen.

Soms wil ik dat de tijd stilstaat,dat ik nog even kan blijven hangen in de kleine cocon, waar ik me volledig veilig voel. Dat ik nog even ‘klein’ mag zijn.

Want hoe vaak ik mezelf al heb horen zeggen, ‘Och die CP ik ben dat gewoon hoor, voor mij is dat geen probleem. ‘

Toch wil ik soms dat de tijd stilstaat.

Want CP is ok.

Ik leef in een rush en moet nemen wat er komt, maar ben ik er echt klaar mee?

Nee. Ik ben nu 20.

Aan de ene kant klaar om volwassen te worden aan de andere kant niet.

De vloer schuift vaak weg onder mijn voeten, de deur komt veel vaker tegen mijn neus dan vroeger. Harder. Juist omdat ik denk dat ik het al allemaal oké vind.

Het kan geen kwaad dat ik nog steeds aan iets wil vasthouden.

CP is oké en dat moet ik nog vaak aan mezelf opnieuw vertellen.

‘CP IS OKÉ, GEORGES.’

‘JA OKÉ, ALLEEN BEN IK ER NOG NIET KLAAR MEE. ‘

⚡️